Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013



       Λίγος χρόνος για εκείνους που έχουν τη σοφία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους…
        Ο   χρόνος, μαθαίνουμε από πολύ νωρίς στη ζωή μας, ότι είναι ο καλύτερος γιατρός .  Ταυτόχρονα όμως είναι αμείλικτος, αυστηρός και ξεκάθαρος. Δεν κάνει χάρες δεν έχει σταματημό. Με ταχύτητα σταθερή , Χωρίς να προτρέχει, χωρίς πισωγυρίσματα.  Δεν κάνει διακρίσεις . Εκείνος που κάποτε φαντάζει σχετικός ενώ κυλάει διαρκώς.  Μπορεί να γλυκάνει τον πόνο σου, να σε γιατρέψει , ενώ την ίδια στιγμή αυστηρός κι απρόσωπος, αφήνει πίσω τα σημάδια του..
     Κανείς δεν έχει καταφέρει λοιπόν να αποφύγει τις συνέπειες,  στο πέρασμά του. Κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα η νεότητα φεύγει, με ότι αυτό συνεπάγεται. Στην εποχή μας με τη φροντίδα της υγείας μας,  το προσδόκιμο της ζωής έχει αυξηθεί. Καθώς όμως έχει αυξηθεί ο μέσος όρος ζωής, έχουν αυξηθεί και οι ασθένειες που  σχετίζονται με την Τρίτη ηλικία.
          Με τον όρο Τρίτη ηλικία αναφερόμαστε στους ανθρώπους, που έχουν διαβεί τα χρόνια της προσωπικής τους δημιουργικής ζωής, και ετοιμάζονται να παραδώσουν τη σκυτάλη στους νεότερους. Χωρίς αυτό να σημαίνει πάντοτε παραίτηση από τη ζωή. Υπάρχουν και οι ψύχραιμοι, οι πιο συνειδητοποιημένοι  ηλικιωμένοι. Αυτοί που αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες  με χαμόγελο, ακόμη και όταν τους απασχολούν προβλήματα υγείας. Πολλοί από αυτούς όχι μόνο δεν παραιτούνται αλλά συνεχίζουν με ενθουσιασμό τη δραστηριότητα των περασμένων χρόνων.
     Η τρίτη ηλικία κατά κάποιο τρόπο σηματοδοτεί την πορεία προς το τέλος.  Η ιδέα του θανάτου γεννάει  υπαρξιακά ζητήματα   σε όλες της ηλικίες.   Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε το ψυχολογικό βάρος που επωμίζονται οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας οι οποίοι κοιτώντας μπροστά, βλέπουν το χρόνο τους να λιγοστεύει…
      Οι άνθρωποι αυτοί κάποτε βρίσκονταν στη δική μας θέση, κι εμείς θα είμαστε πολύ τυχεροί αν καταφέρουμε να φτάσουμε στα δικά τους χρόνια. Έτρεξαν , εργάστηκαν, κουράστηκαν γέλασαν κι έκλαψαν. Ήταν εκεί στα πρώτα μας βήματα, στήριγμά μας στις δυσκολίες της ζωής. Μας είδαν να μεγαλώνουμε και να κάνουμε τις δικές μας οικογένειες. Ήταν εκεί για να βοηθήσουν με την ίδια αγάπη και υπομονή στο μεγάλωμα των εγγονών τους. Η προσφορά τους είναι ανεκτίμητη..
     Ας είμαστε κι εμείς λοιπόν υπομονετικοί, όταν δεν θα έχουν πλέον τις δυνάμεις να τα καταφέρουν μόνοι τους. Όταν ακόμη και τα βασικότερα δεν θα είναι πλέον αυτονόητα. Όταν θα έχουν την ανάγκη μας ακόμη και για να φάνε ή να πλυθούν. Όταν η μνήμη τους δεν θα είναι όπως παλιά και θα ξεχνούν με ευκολία ακόμη και πολύ σημαντικά γεγονότα. Ας έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι η αγάπη τους δεν έσβησε ποτέ. Η καρδιά τους ακόμη χτυπάει δυνατά. Τι κι αν το μυαλό τους, πολλές φορές τους  προδίδει..

Ζωή Αλεξούλη  

  Ψυχολόγος

http://www.prpanagiotopoulos.blogspot.gr/2012/05/blog-post_19.html